3.000 ΣΤΡΟΦΕΣ....

ΓΙΑΤΙ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΓΡΑΦΟΥΝ(ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΤΖ....)

Να σας συστηθώ! Με λένε "Εγώ".

Εγώ κυλάω μέσα σας και όχι το αίμα το κόκκινο,

που σας έκαναν μετάγγιση οι άρρωστες μνήμες σας..

Εγώ σας ταξιδεύω σε μυαλοτόπια,

που δεν υπάρχουν σε κανέναν γήινο χάρτη.

Εγώ σας έβγαλα κρυφά αντικλείδι.

Εγώ δεν φταίω που δεν καταφέρατε να ανοίξετε.

Ήταν ήδη ανοιχτά αλλά έχετε την φοβία της πόρτας.

Βλέπετε παντού πόρτες κλειστές.

Φοβάστε να χτυπήσετε.

Ναι είναι δύσκολο να χτυπήσεις τον αέρα.

Εγώ σας παίρνω τα μυαλά και σκέφτομαι απόψε,

να το πάρω απόφαση και να μην σας τα επιστρέψω ποτέ!

Σας συστήθηκα;

Με λένε "Εγώ".

Γνωστό ότι η αμνησία, είναι το Αγορι μου

Εγώ όμως δεν της φέρομαι σωστά.

Την ξεχνάω κάποιες φορές.

Εγώ δεν είμαι εγωιστρια.

Απλά είμαι εγώ.

Σας συστήθηκα ε; Με λένε "Εγώ".

Εσένα πως σε λένε;

Αν σε λένε "Εγώ" τότε ταιριάζουμε..

Εγώ μπορώ να κάνω παρέα μόνο με Εγώ. Εσύ;

Εγώ όπως σου είπα και πριν αν θυμάμαι καλά, δεν είμαι εγωιστρια.

Απλά δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι.

Αν με ενδιέφεραν οι άλλοι και όχι "Εγώ", θα ήταν καλύτερα;

Να σας συστηθώ! Με λένε "Εγώ".

Εγώ δεν είμαι το άλλο σας μισό, είμαι το άλλο σας ολόκληρο!

Εγώ μπορώ να κάνω παρέα με τα μυστικά σας

και να μην τα μαρτυρήσω ποτέ!

Έχεις μυστικά;

Εγώ βλέπω πως είναι ολοφάνερο πως κρυφά ανασαίνεις.

Δεν είπα ότι είναι κακό, απλά με εμένα δεν ταιριάζει.

Εγώ δεν έχω ανάσες. Είχα κάποτε.

Τις αντάλλαξα με αναπνοές.

Δίκαιο; Εγώ είμαι άδικος κάποιες φορές.

Ή όλες; Δεν θυμάμαι! Σας συστήθηκα;

Με λένε "Εγώ".

Εγώ διαλέγω τι τελειώνει και τι αρχίζει. ΤΕΛΟΣ
.ΚΑΤΕΡΙΝΑ......

Πλησιάζουν Χριστούγεννα...

Οι καλύτερες σκέψεις μου έρχονται λίγο πριν κοιμηθώ. Είναι τόσο ασύνδετες και μπερδεμένες που δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Διαλέγω να κυλιστώ μέσα τους και να τις χαρώ παρά να σηκωθώ και να πιάσω χαρτί. Η αυπνεία κάνει τα φωτάκια του δέντρου που φαίνοντε στο απέναντι κατάστημα να φαίνονται σαν το πιο περίπλοκο οπτικό εφέ Βραδιάζει νωρίς και σται μπαλκόνια ανάβουν τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια, οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν τους εαυτούς τους και τους άλλους πως είναι ξαφνικά τόσο ευτυχισμένοι, όσο πιο φωταγωγημένο και πολύχρωμο και κιτς το μπαλκόνι, τόσο πιο μεγάλη η ευτυχία, τρέχουν να κλείσουν πρώτο τραπέζι πίστα, έχουν να βγουν από πέρυσι τέτοια εποχή και τι θα πει ο κόσμος αν δεν φορέσουν τα καλύτερα ρούχα, τα πιο ακριβά κι ας τα ξεπληρώνουν μέχρι το καλοκαίρι, τα περιοδικά ουρλιάζουν «ψωνίστε», αγχώνομαι να περάσω καλά κι όταν αγχώνομαι δε μου βγαίνει με τίποτα., ο faruk το σκυλάκι μου τρώει κρυφά οτι βρίσκει ξεχασμένο πάνω στο τραπέζι και δεν έχω κουράγιο ούτε να τον μαλώσω.

Θα’ θελα να έχει γεμίσει η Αθήνα παιδιά με τσουλούφια και λουλούδια στα χέρια, στις τσέπες, στα μαλλιά, στα πέτα. Θα’ θελα στα λεωφορεία, στους δρόμους, στις πλατείες να διασταυρώνεται το βλέμμα μου με άλλα βλέμματα και να διακρίνω ονειροπαρμένα πρόσωπα και συνωμοτικά χαμόγελα. Θα’ θελα να ακούω τη φωνή του από ανοιχτά παράθυρα αυτοκινήτων. Θα’ θελα να είναι αυτή η μέρα γιορτή για όλους..

Αποφεύγω τον τελευταίο καιρό να γράψω. Όταν περνάς τις μέρες κάνοντας μελέτη  τις  αντιδράσεις των ανθρώπων  και μόνο η σκέψη της λευκής σελίδας σε τρομάζει. Όλα αλλάζουν όμως τις νύχτες. Τα χρώματα, οι δρόμοι, ο αέρας, οι άνθρωποι. Και ειδικά όταν θες να τις ζεις ολόκληρες. Τα λόγια έρχονται πιο εύκολα, όλα ομορφαίνουν και ξαφνικά αισθάνεσαι πως θα μπορούσες να γράψεις ξανά. Βρίσκεις χίλιες εμπνεύσεις. Αλλά και πάλι πως να βάλεις σε σειρά σκόρπιες φράσεις που μυρίζουν τσιγάρο?

Στις μεγάλες μου λύπες κρύβομαι στις γωνίες, υφαίνω γύρω μου αόρατο ατσάλινο κουκούλι, σκίζω σκαμπό με το ξυράφι που κρύβω πάντα στην τσέπη μου, χαρακώνω μια μια. Οι προηγούμενες μέρες πέρασαν σαν όνειρο μέσα σε μια μόνιμη ζαλάδα από τα απανωτά hangovers. Κατανάλωσα την ενέργεια μου και σχεδόν μια κούτα καπνό, γύρισα τη μισή Αθήνα κάτω από το υγρό βλέμμα της Μαρίας, μίλησα πολύ, γνώρισα κόσμο, ξαναβρήκα κάποιους, άγγιξα ανθρώπους. Ξαναφόρτισα τις ανασφάλειές μου και αυτές πεισμώνουν.... Όχι, δε φταίνε πάντα τα τραγούδια. Φταίνε σχεδόν πάντα. Τελικά είναι όλα θέμα soundtrack?

Η μέρα ξημερώνει με αυτό το μώβ χρώμα που πάντα με αποσυντόνιζε και με άφηνε ξάγρυπνο. Η πόλη ξυπνάει και σε λίγο θα ακούσω φωνές και κόρνες κάτω από το μπαλκόνι μου.

Όλα αργά τα κάνω σήμερα, ήπια αργά καφέ, κάθισα με τις ώρες στο μπάνιο κάτω από το νερό, ντύθηκα αργά και βγήκα για τσιγάρα και μια βόλτα στο videoclub.

Το σώμα μου αντιδρά... Το σώμα μου έχει αισθήματα, πονάει, τρίζει, πεινάει, απαιτεί, θυμώνει, φλέγεται. Εγώ γελώ ή θρηνώ μα αυτό μιλά μια άλλη γλώσσα. Το κορμί μας ξέρει περισσότερα από την σκέψη μας. Αισθάνεται και δρα, τίποτε άλλο. Διαισθάνεται και εκπέμπει, τίποτε άλλο. Το καταλαβαίνω. Του δόθηκε μια γεύση από τον παράδεισο και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.

Πηχτές ανάσες μοναξιάς.....

Υπνωτίζομαι γλυκά από τα φώτα και τα τραγούδια στο i-pod, χάνω στάσεις λεωφορείων μέχρι το videoclub, τελικά και το ίδιο το i-pod (not cool… R.I.P.), δεν έχω να πάω κάπου συγκεκριμένα, απλά περπατάω και τραγουδάω, στην αρχή ντρέπομαι αλλά όσοι με κοιτάζουν χαμογελούν, φταίνε οι γιορτές ή η δική μου διάθεση που ομορφαίνει η πόλη και οι άνθρωποι?....Καλά Χριστούγεννα σε όλους.Η πόλη στολίζετε σιγά σιγά....

Not everything that can counted counts......not everything that counts can be counted...
But you can count on me.

Γιορτάζω σήμερα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου....
Σε μια άλλη ζωή ίσως  ο κόσμος θα είναι ποιο όμορφος  φτιαγμένος μόνο με τα χρώματα που θα επιλέξω εγώ.... Όλες οι στιγμές ένα φυλαχτό για το αύριο.  Δεν θα ξεχάσω τίποτα.  

Σαν την πρέζα και η αλήθεια. Νοθευμένη σε συντηρεί και καθαρή σε σκοτώνει...

Είμαι χαραγμένο κείμενο........

Άμα γδύσεις το μυαλό...τα ρούχα πέφτουν μόνα τους...

Όταν τελειώσει το παιχνίδι, βασιλιάς και πιόνι μπαίνουν στο ίδιο κουτί.....

five seconds

Δεν έχω τίποτα...
είναι από τα βράδια που δεν έχω τίποτα και δεν μου ανήκει τίποτα..

αγαπημένος συγγραφέας

Ο Αύγουστος Κορτώ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1979. Έχει γράψει 13 βιβλία για ενηλίκους, 9 βιβλία για παιδιά κι έχει υπογράψει 30 λογοτεχνικές μεταφράσεις, 1 κινηματογραφικό σενάριο και άρθρα για εφημερίδες και περιοδικά ων ουκ έστι αριθμός. Είναι άνθρωπος μονήρης και παράξενος, και βλέπει συνέχεια - συνέχεια, όμως - αμερικάνικες σειρές. Φτιάχνει εξαιρετικά λαζάνια κι έχει δύο παιδιά.

"In a perfect relationship you talk like you're best friends, you fuck like youre porn stars and you hug like you're little kids"................

μια γουλιά ακόμα και όλα γυρνάνε ανάποδα.....

 Θέλω ένα κορμί άθικτο,ένα κορμί καθαρό
να σκαλισω πάνω του την ιστορία μου
μια καρδιά αθώα,παιδική,ανυποψίαστη
να την ακούω σιγά-σιγά να πρωτομουρμουρίζει τις πρόστυχες μελωδίες μου. ...

Παράπονο...

Seat with me.

Seat with me
Hold my hand, be my friend

Watch the stars
They protect us, from afar

Look at us
From above, from beyond

I don't know them
But I miss them, I miss them

And I see you smile in my dreams
After I cry myself to sleep
And all it's left are memories
Of your warmth
And I miss you and I'm afraid
And all the seasons are the same,
I don't remember what you said
Our last time

Forever thine, forever mine
I cross my heart
I won't let go, I will survive
The might of time

And I see you smile in my dreams
After I cry myself to sleep
And all it's left are memories
Of your warmth
And I miss you and I'm afraid
And all the seasons are the same,
I don't remember what you said
Our last time

I feel your love, from above, from beyond
I don't see you, but I miss you, I miss you

And I see you smile in my dreams
After I cry myself to sleep
And all it's left are memories
Of your warmth
And I miss you and I'm afraid
And all the seasons are the same,
I don't remember what you said
Our last time

..................

Je me souviens .....

Eνα κομμάτι που αγαπώ πολύ.

Το κολάζ του μυαλού μου....

Προσπάθησα να κλείσω όλες μου τις εκκρεμότητες..
Και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπήρξαν ποτέ.
Τίποτα δεν έδενε σωστά...
Όλα είχαν φτιαχτεί στο μυαλό μου.Δεν υπήρχε καμιά φλόγα σε όλα αυτά που έπρεπε να συμβούν..
Μόνο αδιάφορες μηχανικές κινήσεις.. αέναοι πάλη. 
Σχεδόν βαριόμουνα,σ αυτό το παζλ όλα τα κομμάτια ήταν λάθος και προσπαθούσα άδικα να τα βάλω στην θέση τους χωρίς να τα καταφέρνω
Σχεδόν δεν μου άρεσε ,δεν ήθελα να δω την τελική εικόνα απλά βιαζόμουν . ήθελα να τελειώσει γρήγορα.... Κάποιες φορές το μυαλό μας παίζει περίεργα παιχνίδια....
Φτιάχνει μια ονειροφερμένη εικόνα και νομίζουμε ότι θα την ζωντανέψουμε.......
Μαλακίες .... επικρατεί απλά πανδαιμόνιο αλλότριων χορών από τις επίμονες γυναίκες τις Φαντασιώσεις...
Η ζωή είναι αλλιώς,δεν είναι παραμύθι.
 Ο ρεαλισμός επικρατεί παντού και φυσικά εδω,στον δικό μου μικρόκοσμο .Οταν μετρηθείς ανοιχτά μ αυτά που θες ανακαλύπτεις οτι μπορεί και να μην σου ταιριάζουν
Βάζουμε ανθρώπους σε ρόλους πρωταγωνιστικούς αλλα ξεχνάμε οτι δεν υπάρχει σενάριο.
Η βιασύνη μας να ζήσουμε στιγμές.....
Και δεν φταίνε οι άνθρωποι αλλά εμείς....
Και είναι η στιγμή που αδειάζεις, ευχαριστείς τον θεό που αγαπήθηκες πολύ και λυτρώνεσαι..
Αντιλαμβάνεσαι  ξαφνικά ότι την ζωή σου την επέλεξες εσύ, αγαπάς τα λάθη σου,της επιλογές σου και γυρνάς σελίδα.
Είμαι ποιο ευτυχισμένος από ποτέ..
Είναι που τίποτα πια δεν είναι σε ελεύθερη τροχιά. Όλα στο κεφάλι μου έχουν αποκτήσει την αληθινή τους υπόσταση και ευτυχώς βγάζουν νόημα.Δεν είναι πλέον ανακατεμένες λέξεις, ούτε αναπάντητα ερωτηματικά.Και αν σ αυτό το ταξίδι επιλέγω να είμαι μόνος μου , είναι γιατί τα καράβια έχουν ένα καπετάνιο που βασίζετε στο ένστικτο του για το που είναι το δικό του λιμάνι...το δικό του ταξίδι στο χωροχρόνο.
Ψιθυριστής εγώ του υπερφίαλου ανοσιουργήματος μου βγαίνουν  τα πιο ενδόμυχα κομμάτια τις δικής μου ψυχης πάνω σε πλήκτρα που χτυπούν επίμονα τα δάχτυλα....
Δεν θα αποκρυπτογραφήσω τίποτα άλλο απλά θα λυθώ εκεί μπροστά σε όλα τα απλανοί βλέμματα,θα σταθώ γυμνός και θα ζήσω με όλες τις αισθήσεις  και αν σε μεγάλωσα λίγο παραπάνω είναι γιατί ήθελα να γράψω ....να γίνω για λίγο ποιητής.
Τρίζω τα δόντια μην φύγουν λέξεις που δεν πρέπει να ταξιδέψουν  λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και ίσως μια μέρα φωτιστεί μια αράδα από τετράδια αραχνιασμένα που πάνω της αργόσυρτα κάποτε σχημάτισαν φράσεις που δεν έπρεπε να ειπωθούν η ειπώθηκαν για να αντέξουν στον χρόνο.... 

άτιτλο

και όλα γυρνάνε στην αρχή... στην σωστή τους θέση , ξεχνώ..(Para siempre libre)

Αθηνά (Να μπορώ να σε δω)............

Hθελα να σου μιλήσω....
πολλά γίνοντε εδώ ,το ένα διαδέχεται το άλλο.
Έχεις χάσει αλλαγές. εγώ αλλάζω , παίρνω μορφές ,ζω στην πληρότητα και μετά πάλι κενό... άυλος ξανά.
Σιγά σιγά ξεχνάω την μορφή σου γαμώτο....
Συγνώμη δεν το θέλω αλλά συμβαίνει..
Ακρωτηριάζω τα λάθη μου και τα τρώω λαίμαργα να μην τα δει κανείς, γεμίζω αυταπάτες.
Μόνο εσύ με εξημέρωνες πάντα
Αλλά εσύ αποφάσισες να φύγεις
.Και  εγώ?.......
Ποια ανώτερη δύναμη αποφασίζει ότι πρέπει να φύγουμε...
Ποιος είχε το δικαίωμα να το κάνει αυτό.Να σε πάρει σε ένα παράλληλο άγνωστο σύμπαν.
Είσαι καλά εκεί?
Με βλέπεις?
Με έχεις συγχωρέσει που δεν ειμουν εκεί όταν με είχες ανάγκη?
Το έβαλα στα πόδια ο βλάκας.σε άφησα μόνη σου.
Εσύ δεν θα το έκανες ποτέ αυτό....
Ξεφλουδίζω τις μνήμες μου για να βρεθώ κοντά σου.
Έστω απέναντι αρκεί να σε ένοιωθα....
Καταλήγω να εξαπατούμε από τις ίδιες μου τις σκέψεις  ψυχή μου να ταξιδεύω σε λάθος μυαλοτόπια και ανιαρές παραισθήσεις.
Όλα τα έκανα.....
Γκρέμισα ότι πίστευα μέχρι τώρα.
Όλοι οι ναοί μου χάθηκαν ...τους διέλυσα  και εσύ πήρες πινέλα και ζωγράφισες καινούργια ....μου ξανάχτισες την πίστη μου ότι θα τα ξαναπούμε.
Κάθε τι γήινο με κάνει να νιώθω ανούσια... Όλα τόσο ίδια.
Όχι δεν τα παρατάω απλά ήθελα απαντήσεις που είχες μόνο εσύ....
Ήθελα να μου δαγκώσεις την ψυχή μου,να την γιατρέψεις να σταματήσει να είναι τόσο διάφανη......
να με επισκευάσεις κομμάτι κομμάτι,και αν δεν μπορείς φτιάξε μόνο τα μάτια μου να μπορώ να σε βλέπω ξανά, φτιάξε την μνήμη μου να μπορώ να σε θυμάμαι....
Γέμισα εκκρεμότητες και συμβιβασμούς μάτια μου.... Γρίφους που παραμένουν χωρίς λύση...
Να ξέρεις δεν θα επιτρέψω στο μυαλό μου να σε ξεχάσει.
Θα μείνω εδώ και θα περιμένω να πετάξεις ένα κομμάτι απάντηση και σου υπόσχομαι θα την κρατήσω ως το ποιο μεγάλο δώρο, μόνο γιάτρεψε τα μάτια μου....
Να μπορώ να σε δω.........

If You Forget Me by Pablo Neruda

I want you to know
one thing. 

You know how this is: 
if I look 
at the crystal moon, at the red branch 
of the slow autumn at my window, 
if I touch 
near the fire 
the impalpable ash 
or the wrinkled body of the log, 
everything carries me to you, 
as if everything that exists, 
aromas, light, metals, 
were little boats 
that sail 
toward those isles of yours that wait for me. 

Well, now, 
if little by little you stop loving me 
I shall stop loving you little by little. 

If suddenly 
you forget me 
do not look for me, 
for I shall already have forgotten you. 

If you think it long and mad, 
the wind of banners 
that passes through my life, 
and you decide 
to leave me at the shore 
of the heart where I have roots, 
remember 
that on that day, 
at that hour, 
I shall lift my arms 
and my roots will set off 
to seek another land. 

But 
if each day, 
each hour, 
you feel that you are destined for me 
with implacable sweetness, 
if each day a flower 
climbs up to your lips to seek me, 
ah my love, ah my own, 
in me all that fire is repeated, 
in me nothing is extinguished or forgotten, 
my love feeds on your love, beloved, 
and as long as you live it will be in your arms 
without leaving mine.

.......................xρόνος---κύκλος .

Το θέαμα κανιβάλων συνεχίζετε...  μετράμε την σάρκα…

Αν έμεινε κάποιο κομμάτι..ποιος έχει φάει περισσότερο...

Μόνο ιδρώτας  έμεινε και στιγμές για να θυμάμαι...ανάσες που έχασαν τον δρόμο τους και έκαναν ταξίδι μέσα στα σώματα.σχεδόν με λυγμούς.. Το παιχνίδι τις αντοχής κορυφώνετε …Mιά πάλη δίχως κανόνες

Φαίνετε να κερδίζω αλλά από την αρχή ξέρω ότι έχω χάσει εγώ.....
 Χάνομαι στον περιστρεφόμενο κόσμο σου,βουλιάζω στο διάφανο δέρμα σου...ζωγραφίζω χάρτες πάνω σου μην χαθώ. Έπεφτα εγώ μες στην κόλαση και εσύ χάιδευες το σκοτάδι .
Λες αύριο μπορεί να μην υπάρχουμε ,αφήσου… αλλά κλειδώνω περισσότερο.

Πρέπει να φύγω-πρέπει να μείνω και ξανά το ίδιο. Η σπηλιά του Πρωτέα φαίνετε έρημη στον γυρισμό .Τα βήματα μου βαριά,τα πόδια τσιμέντο ,βγάζουν ρίζες..Έγινες το δικό μου φετίχ ...Το δώρο μου..

Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτήν την ζωή και όλα γίνονται για κάποιο λόγο...Τόσο απλά...Σχεδόν ηδονικά-μαρτυρικά.
Κι έχει να κάνει με την δική σου θέληση να το αποδεχθείς και να προχωρήσεις η να παραμείνεις ... Προσπάθησε να θυμάσαι το πρόσωπο μου και αύριο, μην ξεχάσεις.

Τώρα κάθε νύχτα θα προσδοκώ να αποφύγω το υποσυνείδητό μου..Και κάθε προγραμματισμένη μέρα, μεταμορφώνομαι σε ότι μισούσα, παίζοντας έναν ρόλο που με ζωντανεύει και με θάβει κάθε φορά και περισσότερο...Αμφίδρομες δυνάμεις πολεμούν μέσα μου, καταστρέφοντας κάθε ελπίδα για εκείνο το πρωινό που δεν θα μοιάζει σαν όλα τα άλλα...που η φλόγα θα εκτινάξει το μυαλό μου σε παρανοϊκές καταστάσεις και η καρδιά θα ματώσει από την υπερδιέγερση...; ήρθε η ώρα μάτια μου... Η ώρα της σιωπής που τόσο καιρό ηχεί μες στο κεφάλι σου. Φταίνε οι άνθρωποι….

 Ένας άνθρωπος είμαι κι εγώ! Σου υπόσχομαι σήμερα, όμως αύριο δε θυμάμαι υποσχέσεις… Ο χρόνος δεν υφίσταται!

Μια φυλακή, η σκέψη  κλεψύδρα η κάρδια ένας κόμπος η συνήθεια..μια γουλιά και όλα μοιάζουν πιο απλά.. -θα αλλάξω σου λέω από αύριο αλλά σου υπόσχομαι δεν θα ξεχάσω,μια εικόνα θα μείνει..μπλε ανακατεμένο με μαύρο..ο ήλιος παγωμένος ένα θαμπό κίτρινο..
αστέρια στο πλάι να πέφτουν μέσα στο νερό και να παγώνουν..
ο χρόνος σταματά για λίγο και μετά εξαντλείται πάλι από την αρχή..
τα ρήματα ντύνονται σε χρόνο αόριστο..γερασμένο.. ψάχνουν μια σπηλιά να κρυφτούν..
κάθε λίγο νομίζεις θα βουλιάξεις..
οι ναύτες περνούν μέσα από τις σειρήνες και ξεχνάνε..
οι φωνές πάντα μένουν χαραγμένες στο μυαλό τους να τους τρελαίνουν…...

Και αυτή η μυρωδιά σού….θα γλύφει την ψυχή μου όπως θα φεύγω.

. Γλωσσοφιλώ την ηθική σου .....

http://www.youtube.com/watch?v=vZwSUb7gC9Y

OΛΑ ΡΟΖ....

Με τράβηξε από τα μαλλιά και με κάθισε στο ξύλινο γραφείο του σαλονιού. Μου έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο και μου είπε να γράψω. Η φωνή της ήταν βραχνή σα να είχε καταπιεί 10 βρεγμένα καλώδια γεμάτα βραχυκύκλωμα. Ήταν τεράστια αυτή την φορά και το φως της μου έκαιγε την παλίρροια των κροτάφων μου. Δεν έχω τίποτα να πω όλο αυτό τον καιρό και αν έχω χάνεται μέσα από το άνοιγμα και το κλείσιμο της εξώπορτας μου κάθε πρωί. Έγινε κι άλλο ασημένια και ένα κομμάτι υδράργυρου έπεσε στην λεύκη μου κόλα. Άρχισα να σκέφτομαι το κουβάρι των πραγμάτων που έκρυβα πίσω από τις κόκκινες αρτηρίες μου και κάτω από τα φρεσκοκομμένα νύχια μου. Το πιστόλι της πίεσε περισσότερο τον κρόταφο μου. Είχε κατέβει κι άλλο πιο κοντά αυτή τη φορά και μου το είχε πει ότι θα γινόταν εχθρική αν δεν έγραφα έστω και μια λέξη. Ξεκίνησα αργά να γράφω...

Στα παπούτσια μου νομίζω ότι έχω ακόμα άμμο. Και πέρασε κι όλας μια εβδομάδα γυρισμού. Ροζ ερεθισμένου γυρισμού. Και ακόμα έχω στα παπούτσια μου άμμο.

Κυριακή βράδυ και στο μετρό ο κόσμος  πιο παραπληγικός από ποτέ. Άνθρωποι κατάλευκοι, σχεδόν φωσφοριζέ τρώνε απειλητικά τα νύχια τους και σιγά σιγά και τις αρθρώσεις τους. Αλλήθωρα μωρά τσιρίζουν σε μια γλώσσα σλάβικη που δεν κατανοώ. Μαυριδεροί πακιστανοί γεμάτοι τικ και ιδρωμένες μασχάλες κοιτάν με μάτια μισόκλειστα έξω από το τζάμι. Εκεί που δεν έχει τίποτα κανείς να δει παρά μόνο σκοτάδι και επόμενες στάσεις. Στο δημαρχείο της Αθήνας τα πρεζόνια  φωνάζουν με αργόσυρτα φωνήεντα. Σαλιώνω το ξεφλουδισμένο μου μπράτσο και πίνω όσα ποτά αντέχω να πιω. Όλα βαδίζουν προς τα πίσω. Ερεθισμένα και τελείως ροζ.

Θέρος με αστέρια γυμνά και καλοκαιρινό άνεμο. Θέρος με κουφόβραση και πατημένες ροζ τσίχλες στα γκρι πεζοδρόμια. Με τον κόσμο  μπροστά που βιάζεται να ταξιδέψει. Θέρος σαν τσίχλα big babol που τελειώνει η γεύση της και θες να τη φτύσεις. Και ακόμα έχω στα παπούτσια μου άμμο.

Όλα βαδίζουν προς τα πίσω. Ροζ και τόσο ερεθισμένα, σαν μάτια μετά από μακροβούτι. Κι έπειτα είναι κάτι μέρες σαν πολλαπλά σύνολα επιστροφών. Κάτι μέρες που γεννούν έναν βόμβο που δεν φεύγει ούτε στα όνειρα. Κάτι μέρες που σαπίζουν και γίνονται ροζ νύχτες χωρίς ιώδιο και αλμυρά φιλιά. Χωρίς σώμα και μικρά ξωκλήσια. Νύχτες ροζ χωρίς αρχαίους σπονδύλους και πανύψηλα φεγγάρια. Νύχτες χωρίς τίποτα συγκεκριμένο παρά μόνο με το εξάνθημα της επιστροφής...

Τα βράδια θα πλαγιάζω με τους πιο μακρινούς αστερισμούς και θα προσπαθώ να θυμάμαι τα ονόματα όλων το επόμενο πρωί. Θα γλύφω τα κύματα στις άκρες τους και θα πατώ με δύναμη την άμμο μέχρι να κάψει τα ασυνήθιστα πέλματα μου. Θα κοιμάμαι σε βράχια μυτερά μέχρι το σώμα μου να πάρει το σχήμα τους και αν θελήσω να νοσταλγήσω τα λίγα που άφησα, θα το κάνω ανάβοντας φιδάκι για τα κουνούπια στη βεράντα. ..

Μέχρι το επόμενο ταξίδι...Καληνύχτα.¨))

Αισθάνομαι πως κάνω κύκλους. Εγώ, όχι η ζωή μου. Ας πούμε πως κατά κάποιο τρόπο προκαλώ την κυκλική ροή των πραγμάτων. Κάπως έτσι. Πως χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι και πάλι στο ίδιο σημείο, όχι όμως γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα, αλλά γιατί μάλλον εγώ τα έφερα έτσι. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται. Το γιατί δεν το ξέρω. Το ψάχνω όμως. Βγήκα στο δρόμο και ψάχνω. Και κάνει σκοτάδι εκεί έξω, κι είναι οι λάμπες λιγοστές. Και κάνει κι ανασφάλεια και φόβο κι άλλα πολλά. Και σε κάθε στροφή ξεφυτρώνει κι ένα ακόμη ερωτηματικό για να κάνει τον δρόμο ακόμη πιο δύσκολο. Δίχως χάρτες και πυξίδα, δίχως κανέναν για οδηγό. Ξέρω πως τον δρόμο αυτό μόνos μου πρέπει να τον περπατήσω, μόνos μου να βρω την άκρη. Για να βγω από τον κύκλο πρέπει πρώτα να μάθω. Ό,τι χρειάζεται να μάθω. Ό,τι είναι αυτό που με φέρνει πάντα πίσω στο ίδιο σημείο..

*Απόσπασμα από τον Πολεμιστή του Φωτός του Paulo Coelho

στην Ν...

Είχες δίκιο οι άνθρωποι δεν φεύγουν μόνο πολλές φορές τρομάζουν και το βάζουν στα πόδια...
ανασαίνεις τόσο βαριά που νομίζεις πως όλοι οι άνεμοι του κόσμου τρυπώνουν στα ρουθούνια σου, ακούς προσεχτικά... με διαβάζεις ,σε διαβάζω...
πολλές φορές δεν είμαι τίποτα και δεν κάνω καθόλου άλλες φορές πάλι σου μιλάω μου λες σου λέω σε μαθαίνω..
Σήμερα σε παρατηρούσα να πίνεις  το χυμό σου , τόσες  πολλές σκέψεις  μες στο μυαλό σου προσπαθώ να τις ξεδιαλύνω...
Σε αναλύω , πάντα μου άρεσε να το κάνω αυτό στους ανθρώπους.
Αρχίζεις να μου μιλάς ,σε νιώθω να αρχίζεις να μου μιλάς πραγματικά, και χαμογελάς  άλλη μια φορά.
 Σήμερα μου έκανες το πρώτο δώρο μου μίλησες για τους δικούς σου ,τον πατέρα σου εκεί δεν χαμογέλασες αλλά σε ένιωσα...... .ο καθένας από μας μια αποθήκη γεμάτη συναισθήματά  που πότε ανοίγει πότε μένει ερμητικά κλειστή.
θα κάνουμε μια συμφωνία ....
εσύ θα συνεχίσεις να μου χαμογελάς και εγώ θα προσπαθήσω να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη ....
Είμαι σίγουρος πως θα τα λέμε συχνά γιατί μου λείπουν πραγματικά άνθρωποι που χαμογελούν και εσύ με κάνεις να νιώθω όμορφα...

Καινούργιος κάθε μέρα

Θέλω να παραβλέψω όλους τους κανόνες μου.Έστω μια φορα.....

Ο πόνος να μην πονάει,η θλίψη να με κάνει να γελάω,το σκοτάδι να με τυφλώνει,η φωτιά να με δροσίζει.

Η αλλαγή θα με κάνει να μην πονάω.Η οπτική των πραγμάτων θα αλλάξει..

Φυσικά  και θα χαθώ.Πάντα μιλάει παράξενα αυτή η αδυναμία αποκόλλησης από το σταθερό κέντρο του σύμπαντος – εγώ.....βουτηγμένος στις θάλασσες των επιλογών μου .Εγώ με μένα ,εγώ εδώ σκαλίζοντας τα μαύρα τετράδια..Εγώ μαζί σου σένα κόσμο ηλεκτρονικό που γεμίζει τις μέρες μου....

Όλοι ξέρουμε ότι όσο τρέχεις μακριά από τον εαυτό σου αυτός σε προλαβαίνει,ανακαλύπτει της κρυψώνες σου σε κοιτάζει στα μάτια και σου θυμίζει ποιος είσαι.....

Σου φωτίζει την διαδρομή,δεν σ αφήνει να ξεφύγεις σου θυμίζει τα βιβλία που έχεις διαβάσει-σε διαβάζει......

Μόνοι οι άνθρωποι χαϊδεύουν τα άστρα,μελετούν το σύμπαν,πατάνε στο φεγγάρι,ανακαλύπτουν νέα χώματα να πατήσουν.

Όμως η ψυχή τους διψά ,γίνετε έρημος βράχος σε μια πιο απόμερη παραλία.Τόση μοναξιά εκεί έξω..

Ότι περνάει από το χέρι μου θα μπει στο ποτήρι σου,δεν θα διψάσεις ποτέ.......

Η ελευθερία μας γεμάτη χαρακιές από τις άποιρες αυτοκτονίες μας.

Κάθε μέρα πεθαίνω και ανασταίνομαι.....

Καινούργιος κάθε μέρα σε μια ίδια προκαθορισμένη διαδρομή πολεμάω τους δαίμονες μου.

Τους νικώ.......................... 

John Titor

Έρχομαι απο το έτος 2036. Επιστρέφω στο σπίτι μου αφού πήρα έναν υπολογιστή IBM 5100 απο το έτος 1975". Αυτό το μύνημα εμφανίστηκε στις 2 Νοεμβρίου 2000 σε κάποιο φόρουμ και έτσι συστήθηκε ο χρονοταξιδιώτης Timetravel_0 ή John Titor όπως είναι το πραγματικό του όνομα.
Οι επισκέπτες της ιστοσελίδας τον "ανέκριναν αρχικά με κυνικές ερωτήσεις που αργότερα έγιναν πιο επίμονες για το μέλλον που μας περιμένει. Ο Τάιτορ γεννήθηκε στη Φλόριντα το έτος 1998 και είναι ένας στρατιώτης που το 2036 θα σταλεί απο την κυβερνηση των ΗΠΑ πίσω στον χρόνο να βρει και να φέρει μαζί του έναν υπολογιστή ΙΒΜ 5100, ο οποίος έχει την μοναδική δυνατοτητα να μεταφράζει μεταξύ τους γλώσσες προγραμματισμού Unix, Apl και Basic. Πρόκειται κατά τα λεγόμενα για μια κρίσιμη ιδιότητα γιατί το 2038 προβλέπεται οτι ένας ιός θα πλήξει το λειτουργικό σύστημα Unix.
O Τάιτορ υποστηρίζει ότι στις 12 Μαρτίου 2015 θα ξεσπάσει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος όπου θα πεθάνουν 3δις άνθρωποι και θα ισοπεδοθούν πολλές μητροπόλεις. Γενικά οι διηγήσεις του για το μέλλον είναι εφιαλτικές. Αυτό που κέντρισε το δικό μου ενδιαφέρον είναι, κατά τις διηγήσεις του χρονοταξιδιώτη, είναι ότι μετά απο τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο το προσδόκιμο όριο ζωής θα πέσει στα 60 χρόνια λόγω της μόλυνσης των υδάτων και της τροφής, καθώς και η υγειονομική περίθαλψη θα θυμίζει Φαρ Ουέστ! Ο Τάιτορ προέβλεψε και άλλα γεγονότα πριν να γίνουν, όπως τον πόλεμο στο Ιρακ, τον "πατριωτικό νόμο (Patriot Act)" των ΗΠΑ περί καταστολής και παρακολούθησης των πολιτών, καθώς και τα ταξίδια στον χρόνο.

www.johntitor.com

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΥΝ..

Τράβηξα μια μαύρη σελίδα και άρχισα να γράφω...
Το κεφάλι μου έχει γίνει μια υπερφορτωμένη θυρίδα με μυστικά.
Τον τελευταίο καιρό νιώθω πολλές φορές ότι έχω σταματήσει να ζώ για μένα
Το μαύρο ασύρματο τηλέφωνο έχει γίνει εφιάλτης κάθε φορά που ξυπνάω.
Πρέπει κάθε μέρα να ακούω την φωνή της...
Ναι για την Αθηνά μιλάω.Στρέφω όλους τους προβολείς πάνω της.....
Ζει μόνη της με δυο παιδιά και παλεύει κάθε μέρα με τον θάνατο.
Ναι η Αθηνά είναι η αδελφή μου.Έχω ξαναγράψει γιαυτήν για να πω ευχαριστώ που υπάρχει στην ζωή μου.
Δεν έχω ξαναπεί ότι είναι μέσα σένα νοσοκομείο.Κάθε μέρα της κρατάω παρέα από το τηλέφωνο.
Οι γιατροί είπαν οτι έπρεπε να έχει πεθάνει τώρα.Όμως είναι εκεί και παλεύει.
Οι γιατροί είπαν ότι πρόκυτε για τον ποιο επιθετικό καρκίνο στους πνεύμονες.Αφουγκράζομαι όμως τις ανάσες της κάθε μέρα....
Οι γιατροί είπαν οτι έχει λαβώσει και την καρδιά της .Όμως πολλές φορές την ακούω να χτυπάει πολύ δυνατά....
Ο ήχος με τρελαίνει...
Όπως και σήμερα....
Πολλές φορές έχω πει ότι αν πέθαινε θα ήταν καλύτερα γιαυτήν.
Έφτασα να το πω και αυτό.Δεν μπορώ να νοιώθω ότι υποφέρει τόσο πολύ.
Έδωσα την άδεια μου να γίνουν μια σειρά χημειοθεραπείες που την σκοτώνουν χειρότερα.
Δεν την ρώτησα ποτέ αν θέλει να φύγει.
Δεν το επέτρεψα....Φοβάμαι να την χάσω.
Βλέπεις αναπνέω από τις ανάσες της...Βλέπω από τα μάτια της
Αυτή με έμαθε έτσι...........
Είμαι δημιούργημα της.
Κάθε μέρα φεύγει ένα βήμα ποιο μακριά.Η εικόνα της θολώνει.Η μνήμες σβήνουν..
Πως πετάς όμως την ψυχή σου?
Μην φύγεις ακόμα.
Σε χρειάζομαι............................................... .

Γράψε ψυχή μου...

Άπλωσα τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο.
Έχω καιρό να γράψω και το μυαλό μου πονάει...
Σχεδόν φοβάμαι να ξεδιπλώσω την μοναξιά μου.
Εχει ζαρώσει και κούρνιασε στο πιο κρυφό σημείο .Ειναι τοσο τρομαχτικά εκει πίσω .
Υπάρχει κρύο και αγωνία εδω.
Το φως δεν περνάει πια .Κάθε ακτίνα έχει χαθεί.
Έχω πεθάνει?
Γιατί δεν μου είπαν τίποτα?
Γιατι ομως ανάσες αχνίζουν?
Περίεργο αλλα η καρδιά χτυπάει ακόμη,τα μάτια δακρύζουν ,οι αισθήσεις επιμένουν να υπάρχουν.
Κάποια παλιά κατάρα με κρατάει ζωντανό.
Θα υπάρξω ξανά?
Θα γελάσω ποτέ?
Μέσα σε μια στιγμή ολα χάθικαν .Ακυρώθικαν...
Ταξιδεψέ με οπου εσύ πιστεύεις,είμαι τυφλός μονο σε σένα το είπα..
Τα πιο ωραία ταξίδια τα έκανα πάνω σε χάρτινα καράβια,μεσα σε ανοιχτές θάλλασες και βουβά σαγαπώ.
Άραγε έχω αλλα εισιτήρια στην τσέπη μου η ο χρόνος τέλειωσε απότομα?
Άρχισα να γράφω πάλι...
Τα δάχτυλα αντιδρούν ακόμα και εγω υπάρχω.
Ισως αύριο πάλι θα μαι εδώ ....
Γράψε ψυχή μου....
Λυτρώσου.................

Η ΛΗΘΗ
(Αφιερωμένο στην αδελφή μου..)
Ήρθαν όλοι επειδή τους
κάλεσα
ο συνετός με τη σωφροσύνη του
ο επιπόλαιος με τη βιασύνη του
ο προφήτης με το βουνό και
την εκκλησία του
ο ξυλουργός με τα πανύψηλα
δάση του
ο γλωσσολόγος με τα φωνήματα
τα μορφήματα και τους δεκάδες
φθόγγους του
ο τσοπάνος με το κοπάδι του
αργότερα θα διαχώριζε τους
αμνούς από τα ερίφια
με τους σκύλους του πριν να
διασταυρωθούν με τους λύκους
μπροστά απ’ αυτόν προηγούνταν
ο αποδιοπομπαίος τράγος του
τα μάλλινα ζεστά υφάσματα
ήρθαν κι η σπορά ήρθε
και τα χιλιάδες σπέρματα
και τα πουλιά με τα πετάγματά
τους και κάποια απ’ τα πουλιά
με την ανίατη γρίπη τους
ήρθαν κι οι νεκροί
με το κίτρινο χρώμα και τα
μυρμήγκια επάνω στο σώμα
τους κι αυτοί επειδή είχαν
καιρό να μιλήσουν ήταν οι πιο
κοινωνικοί
ήθελα να τους αγκαλιάσω
αλλά ήταν τόσοι πολλοί άλλοι
συνοδεύονταν απ’ τις αρρώστιες τους
άλλοι από τους δολοφόνους τους
κι η κυρία πληρότητα ήρθε
και η φίλη της η κενότητα
κι αφού μαζεύτηκαν όλοι
η ομοιότητα κι η διαφορετικότητα
φάγαμε ουρανό και γη
ήπιαμε απόσταγμα γνώσης
καπνίσαμε πίπες και καμινάδες
τζάκια και σόμπες

Ύστερα τους κέρασα
μελίσσια
χωρίς τις ιπτάμενες μέλισσες
ύστερα αφού πέρασε η
πρώτη αμηχανία
χορέψαμε με τις θύελλες και
τις καταιγίδες απ’ όλους η
θάλασσα ήταν η πιο κινητική
ύστερα τα νέφη κι οι γρήγοροι
ποταμοί τα στάσιμα νερά
ήταν συνέχεια καθισμένα
χόρεψα μ’ αυτήν που δεν
τη χόρευε κανείς με την
ασκήμια όλοι μα όλοι
φλέρταραν την ομορφιά
πρώτοι και καλύτεροι οι
πυλώνες που πηγαινοφέρνουν το
ρεύμα ενώ το χώρο
φωτορύθμιζαν οι κεραυνοί κι οι
αστραπές κι οι δυνατές
βροντές καθόριζαν την ένταση
του ήχου
Μόνο αυτή που αγαπούσα
δεν ήρθε αυτής που το
πρόσωπο ξεχνούσα σιγά σιγά
θυμόμουν τις συμπεριφορές της
τους τρόπους της όλα που ζήσαμε
μαζί τα θυμόμουν τα μούρα
με τα οποία έβαφε το στόμα της
τα μεγάλα αφρούγια αμύγδαλα
ίδια με τα μάτια της
τα σκουλαρίκια της που κρέμονταν
όπως τα τσαμπιά απ’ τα κλήματα
Μόνο αυτή που αγαπούσα
έλειπε αρκεί να τη θυμόμουν
καλύτερα και θα ’ρχόταν
όμως οι πίνακές μου
είχαν εξασθενήσει οι πίνακες μου
οι μνημοτεχνικοί
η λήθη είχε ζώσει με στέμμα
λησμονιάς το ψηλό βουνό της
αγάπης που δύσκολα αποφασίζεις
να το ανέβεις άμα το έχεις
για κάποιον λόγο κατεβεί....
ενα ποιημα του γιωργου καλοζώη

Καθαρίζοντας....

Αποφάσισα να καθαρίσω το Σήμερα....

Αυτή η ακαταστασία άρχισε να μου την δίνει στα νεύρα.

Ειδικά όταν βρέχει και σήμερα το σκηνικό είναι το σωστό ,έτσι ώστε αν κλάψω η βροχή θα καλύψει τα δάκρυα,θα τα σκεπάσει,είναι ο συμμαχός μου.....

Το ξεσκόνισμα θα πάρει πολύ χρόνο αλλά δεν βιάζομαι.

Θέλω να το κάνω σωστά,μεθοδικά....

Στα δύσκολα πρέπει να σηκώνεις ανάστημα,να προχωράς μπροστά.

Που και που σκοντάφτω σε ξεχασμένα αντικείμενα.

Είχα την τάση να κρατάω τα πάντα.

Ανοίγω δειλά την βρύση της αρνησιάς και αρχίζω να ξεπλένω το παρελθόν...

Αρνούμαι οτιδήποτε πιάνει απλά χώρο στα συρτάρια της μνήμης μου,το πετάω...

Αποστειρώνω καλά τα πάντα.Το τέλειο έγκλημα................

Πρέπει να φτάσω βαθιά για να βρώ τα λάθη μου.
Μικρά-μεγάλα και κάποια άλλα που ξέχασα εκεί στο πέρασμα του χρόνου.
Όλο και πιό κοντά ,όλο και πιό μέσα μου....

Το κολάζ του μυαλού μου αλλάζει μορφή.

Πετάω οτι έχει ξεθωριάσει .

Μια φωτογραφία με οχτώ ζευγάρια μάτια.

Αθώα παιδικά μάτια μα και σκοτεινά ,κόκκινα.....

Σκουπίδια!!!

Τα χέρια μου μουδιάζουν ,πονάνε απ'την ένταση.

Νοιώθω σαν να τα βούτηξα στο νερό και με διαπέρασε το ρευμα.
Ξαφνικά............

Αναδημιουργώ τα παλιά μου στερεότυπα,με καθορίζω απ'την αρχή...

Ξεκλειδώνω ο,τι με κλείδωνε μέχρι τώρα και πνίγω τις αναστολές που με παγίδευαν.

Επιτέλους χαϊδεύω την ψυχή μου....

Την ακούω....

Ανοίγω διάπλατα τις πόρτες για να φύγει η σκόνη και όλα τα δεύτερα θέλω μου.

Με κερδίζω απ'την αρχή κρατώντας ομήρους μόνο δυο κομμάτια θάλασσα και λίγα χαμόγελα.

Τα κέρδισα αυτά....

Μου ανήκουν.

Τράβηξα μια λευκή σελίδα και άρχισα να γράφω.

Χωρίς όρια,σχεδόν απο σήμερα............................